14




"Grote goden!" riep tante Barbie met ingehouden adem uit."Wie had zoiets ooit kunnen denken!" Ze draaide het lege wijnglas zenuwachtig rond in haar hand en keek naar haar nichtje alsof ze haar voor het eerst zag. Ik wees naar haar wijnglas en vroeg:
"Wilt U er nog één?"
Ze schudde heftig haar hoofd van nee en greep Jenny bij haar arm.
"Wat gebeurde er dan?" vroeg ze met hese stem van spanning.
Jenny keek haar ernstig aan en zei op zachtere toon dan ze gewend was:
"Ik had nog geen twintig meter gelopen, toen er vanaf de weg naar het landhuis een auto kwam aanrijden, die plotseling met gierende remmen naast mij stopte en voor ik besefte wat er gebeurde, sprong die smeerlap van een Frankie Gibbons eruit, greep me beet, drukte zijn hand op mijn mond, zodat ik niet kon gillen en sleurde me door het achterportier de auto in en smeet me op de achterbank, terwijl de auto tegelijk nu met gierende wielen keerde en wegscheurde de weg op die van het landgoed wegleidt. Althans, dat veronderstel ik, want zien deed ik het niet. Ik vocht als een leeuwin, om mij te bevrijden, uit de klauwen van Frankie Gibbons, maar door mijn gespartel vloog mijn rok omhoog en zag die vuilak dat ik geen slipje aan had. 'Ah!' grijnsde de schunnige schoft, met een vieze lach, 'onze deftige jongedame loopt inderdaad in d'r blote kont! Dus dat schandaalblaadje had nog gelijk ook!' en hij tastte met zijn grove hand in mijn kruis. Op dat moment vergat ik alle angst en werd zo razend van afschuw en woede, dat ik niet eens bewust dacht aan de raad die Henk mij, tijdens onze lange fietstocht had gegeven. In mijn onderbewuste was die raad er wel, want ik rukte me los, wat me nog lukte ook, omdat hij mij nog maar met één hand vast had, smeet mezelf tegen het andere portier aan, trok mijn benen op en stampte hem zo hard ik kon in zijn kruis. Helaas had ik te weinig ruimte om hem echt hard te raken, maar niettemin vloekte hij afschuwelijk, ging dubbel en sloeg met zijn kop hard tegen de leuning van de voorbank en greep met beide handen tussen zijn benen, als om te voorkomen dat zijn onedele delen eraf zouden vallen.
"'Vuile, smerige rotgriet!!' krijste hij met overslaande stem. 'Dat zal ik je betaald zetten!' ik trok mijn rok omlaag en probeerde het portier aan mijn kant open te maken. Maar het zat op slot en voor ik de slotpen kon uittrekken had hij mij weer gegrepen en trok mij nu ruggelings naar zich toe en tegen zich aan.
"'Ik had nooit kunnen denken dat zo'n braaf katholiek meisje in d'r blote kont rondliep!' zei hij, nog steeds met schorre stem van razernij. ' Dat moet die preutse tante van je weten, dan krijgt ze een rolberoerte!' En terwijl hij mij met zijn linkerarm vast tegen zich aandrukte, probeerde hij met zijn rechter mijn rok weer omhoog te trekken. Met alle kracht die ik op kon brengen, zette ik mijn nagels in zijn hand en krabde hem zo hard ik maar kon. Geile schoft!siste ik hem toe, nu zelf buiten zinnen van woede, niet, om wat hij van mij zei, want dat kon me geen lor schelen, maar omdat hij jou - mijn moeder - beledigde.
"Gelukkig kwam Bob Henderson, die aan het stuur zat, tussenbeide.
'Frank, blijf met je tengels van haar af.' zei hij, op boze, bevelende toon. 'Hou haar alleen vast. We brengen haar naar de berging en gaan dan eerst naar Jock.' En dat had nog effect op die vuilak ook. Hij nam allebei mijn polsen in een ijzeren greep in zijn rechterhand en hield ze tegen mijn borsten aangedrukt en wat ik ook probeerde, ik kon ze er niet uit loswrikken. Zijn linkerhand hield hij op mijn mond, zodat ik niet kon gillen. Achteraf bezien, was ik minder bang dan woedend. Trillend van afschuw probeerde ik hem in zijn hand te bijten, maar dat lukte me niet. Het kwam door de woede die mij beving niet in mijn hoofd op om naar buiten te kijken en ik voelde zelfs niet dat de auto een bocht had gemaakt, maar op een gegeven ogenblik stopte de auto en stapte Henderson uit en maakte eerst het portier bij Frankie open en daarna de achterklep van de stationwagen. Frankie stapte eerst zelf uit, zonder mijn polsen los te laten en sleurde me toen ruggelings naar buiten, zodat ik uit de auto viel, waarbij hij mij, duidelijk met opzet, op mijn achterste op de grond liet vallen, wat hem een schunnige lach ontlokte, omdat ik een gil gaf. Hij trok mij met een ruwe ruk overeind en legde zijn vieze klauw weer op mijn mond. Ik weet het, maar zag het niet bewust, dat Henderson bezig was met een voetpomp een kleine rubberboot op te pompen, waarvan ik me niet eens realiseerde dat het het rubber was waar ik onder had gelegen, tijdens de rit naar die haven. Woedend om mij heen kijkend, zag ik dat we bij het meer in het bos van het landgoed waren, waar, zoals je weet, middenin een klein eiland ligt met een oud gebouwtje erop. Frankie, de geile schoft, duwde mij voor zich uit naar de rubberboot, door mij met zijn knieën alsmaar tegen mijn achterste te stoten, zo hard hij kon, omdat ik weigerde zelf te lopen en toen ik ook weigerde in te stappen, gaf hij mij met zijn ene knie een extra harde stoot tegen mijn achterste, zodat ik het bootje in viel, waardoor hij mij los moest laten, wat weer tot gevolg had dat ik mijn evenwicht verloor, voorover viel, op mijn knieën terecht kwam en mij met mijn nu vrije handen opving.
"Schoft!"schreeuwde ik. Hij lachte weer schunnig, en met beide handen op mijn schouders, drukte hij mij omlaag, met mijn gezicht op de bodem van het rubber vlot. Hij was blijkbaar over mij heen gaan zitten, want ik voelde zijn knieën tegen mijn heupen drukken. Ik zag niet

wat er gebeurde, maar hoorde geklots van water, zodat ik veronderstel dat Henderson het bootje naar het eilandje peddelde. Daar aangekomen, greep Frankie mij bij mijn armen, rukte mij ruw overeind en sleurde mij uit het vlot aan wal. Weer probeerde ik hem te schoppen,
maar daar was hij nu op verdacht, want ik raakte niets. Ze bleken een sleutel te hebben van het slot in de deur van het gebouwtje en opende hem en Frankie duwde mij naar binnen. Ik zag nauwelijks hoe het er daar uitzag. Door woede bevangen, waren mijn ogen vol tranen gesprongen en kon ik alleen een paar kisten ontwaren en een rek met gereedschappen, maar dat drong niet bewust tot me door.
"'Zo, smerig kreng dat je bent!' brieste Frankie en liet me los om mij bij mijn schouders te grijpen, mij met een ruk om te keren en hard met mijn rug tegen de muur te slaan, waardoor ik ook mijn achterhoofd ernstig bezeerde. Hij zorgde er echter opzettelijk voor dat hij niet voor mij bleef staan, zodat ik hem niet weer kon schoppen. Voor ik ook maar één beweging kon maken, greep hij mijn armen vast, trok ze elk naar één kant opzij en drukte ze tegen de muur. 'En nou vertel je ons haarfijn waar we die geheim agent kunnen vinden, anders ga ik een paar leuke trucjes op je uithalen, die
heel veel pijn doen, tot je je hooghartige smoeltje open doet!' brieste hij, op een toon, die geen twijfel liet aan de juistheid van zijn bedreiging. 'Geheim agent?!' dacht ik, stomverbaasd, waardoor mijn tranen stokten en realiseerde me dat hij blijkbaar Henk bedoelde. Hoe vreemd ook, ik voelde nog steeds geen echte angst, alleen woede en afschuw en lachte hem glashard en schamper in z'n gezicht uit omdat hij Henk voor een geheim agent hield. Ik keurde hem echter geen enkel woord waardig, maar keek hem met een blik van diepe verachting aan. Dat maakte hem razend. 'Oké.' brulde de vuile schoft, 'je wilt je mooie smoeltje niet open doen? Dan komt nu trucje nummer één!' en hij lachte schunnig, liet mijn schouders los en voor ik iets doen kon, rukte
hij mijn rok omlaag en toen die onder om mijn benen hing gaf hij er een harde ruk aan, waardoor ik hard neerkwakte op mijn blote billen op die ruwe grond. Daarbij gingen mijn benen omhoog, omdat hij de rok, toen die met de band om mijn voeten zat, omhoog trok. Ik werd ziedend van woede, omdat ik mij realiseerde dat hij recht in mijn kruis keek. De vuile schoft trok weer aan mijn rok, om mij op mijn rug op die ruwe vloer te trekken. Maar dat lukte hem niet. Ik schopte mijn sandalen uit, rukte mijn voeten uit de rok en sprong overeind, wat me nog lukte ook en zo stond ik, trillend van intense woede en diepe verachting voor het varken dat mij dit aandeed, met mijn blote voeten op die vieze stoffige vloer, alleen nog gekleed in mijn bloes. Die was overigens lang genoeg om mij weer een beetje te bedekken, maar eerlijk gezegd, kon het mij niet meer schelen. Ik voelde geen enkele schaamte, alleen maar verachting voor die geile smeerlap.
"'Zo, zo!' brieste hij met schorre stem van vunzigheid. 'madammeke is leniger dan ik gedacht had. Waar vinden we die vent?' Ik gaf geen antwoord, keek hem slechts met nog meer verachting aan, waarop hij met enorme kracht, - tenminste, zo voelde ik het - mijn bloes openrukte, zodat alle knopen eraf vlogen, en hem over mijn hoofd heen van mij aftrok. Nu stond ik naakt maar dat deerde mij in het geheel niet, door het intense gevoel van diepe minachting dat ik voelde voor dit stuk eigen achterneef van mij. Ik sprong opzij om te proberen hem opnieuw een schop onder zijn kloten te geven - vergeef mij het woord, ik kan voor dat geile varken geen fatsoenlijk woord bedenken - maar hij was er op bedacht.
"'Nou, Frank, moet dat nou?' vroeg Henderson, die het blijkbaar te ver vond gaan. 'Natuurlijk!' brieste Frankie, die mij bij mijn bovenarmen vastgreep en zijn knie hard en meedogenloos in mijn onderbuik drukte. 'dat arrogante kreng moet maar eens een lesje krijgen. Weet je niet dat ze zelfs 'n nicht van mij is?'
'Ik kots jou als familie uit, smerig zwijn dat je bent!' schreeuwde ik en probeerde hem nu tegen zijn schenen te schoppen, maar ik kon geen kracht zetten, door die vuile knie tegen m'n buik.
"Hij grijnsde vies en greep met zijn vuile linker hand mijn rechter borst vast en kneep erin; er ging een snijdende pijn door mijn borst. Ik raakte buiten zinnen en spuugde hem keihard recht in zijn smoel. Dat maakte hem helemaal razend en hij greep mij bij de keel en toen kwam Henks tweede raad mij in gedachten; ik stak mijn rechter wijs- en middenvinger hard in zijn ogen. Hij vloekte woest, liet onmiddellijk los, sloeg zijn handen voor zijn ogen en sprong achteruit. Dat was mijn kans! Zo hard ik maar kon schopte ik hem tussen zijn benen. Jammer genoeg had ik mijn sandalen niet meer aan, maar de nagel van mijn grote teen was toevallig nogal lang, zodat het toch hard genoeg aankwam, want hij sloeg dubbel en greep met zijn ene hand tussen zijn benen en vloekte met overslaande stem, zoals ik nog nooit iemand heb horen vloeken. 'Ik sla haar kapot!' krijste hij. 'Ik verkracht haar!' en wilde weer op mij af komen, maar nu greep Henderson hem vast, duwde hem achteruit en zei bevelend: 'Hou op, Frank! Het is genoeg. We moeten naar Jock. Hij heeft ons gezegd dat het zeer dringend is.' Maar Frankie krijste volslagen buiten zinnen: "'Ik ga dat nest verkrachten!'
"Op dat moment zag ik weer dat gereedschappenrek vlak bij mij aan de wand hangen en ik
schoot erheen, griste er een ding uit dat een lange scherpe priem bleek te zijn en richtte hem op die vuile smeerlap en siste hem, buiten mezelf van woede toe: 'Als je me nog één keer aanraakt, steek ik deze priem dwars door je vunzige donder!' En ik verzeker je, tante Barbie,
ik had het gedaan ook. Alle remmen waren bij mij losgeslagen.
"Frankie brulde als een wilde stier, en griste een pistool uit zijn broekzak. 'Ik schiet haar kapot!' krijste hij. Op dat moment had ik zin om hem toe te schreeuwen: 'Toe maar! Schiet me maar dood! Dan weet ik tenminste zeker dat je op je kop naar de hel gaat, waar je thuishoort!', maar ik kreeg er de kans niet voor, want de waanzinnige uitval van Frankie Gibbons bracht Henderson in aktie. Hij griste het pistool uit de hand van de schoft en zei nu ook op woedende toon: 'Ben je gek geworden!? Wil je graag voor de rest van je leven in de gevangenis zitten?' en hij duwde Frankie naar achteren, keerde zich naar mij en kwam naar me toe en zei op verwonderlijk vriendelijke toon: 'Er gebeurt je niets meer, juffrouw Carrol. Wij gaan weg en jij blijft zo lang hier.' Hij stak zijn hand uit, pakte mijn hand met de priem vast en draaide hem naar rechts om, zodat ik het
gevaarlijke ding moest loslaten. Het viel kletterend op de grond. Geen moment kwam het in mijn hoofd op om Henderson ermee te bedreigen. Om de één of andere reden voelde ik aan dat hij de kwaadste niet was. 'Je blijft hier alleen en we komen straks bij je terug.' 'En dan sla ik haar alle tanden uit d'r bek en dan verkracht ik haar,' brulde die hond van een Frankie, 'net zo lang tot ze de waarheid heeft gezegd. En we brengen Bella ook mee, die heeft ook nog een appeltje met dat nest te schillen!'
"Het eerste moment realiseerde ik me niet eens dat dat de naam van die del van hem was en eerlijk gezegd was ik niet in staat mij te verzetten tegen Henderson; blijkbaar voelde ik intuï tief aan, dat zo lang hij erbij was, ik geen verder gevaar liep om door die smeerlap van een Frankie te worden belaagd. Op dat moment vroeg ik me niet af waarom hij zich niet krachtiger tegen Frankie Gibbons verzette. In zekere zin had ik vertrouwen in hem, ondanks dat ik besefte dat hij wel tot de bende van Jock behoorde. 'Ga maar zitten.' zei hij, niet onvriendelijk, moet ik zeggen en hij schoof een van die kisten achter me om als stoel te dienen. Ik had geen keus; in arren moede ging ik maar op die kist zitten en nu voor het eerst barstte ik als een kind in huilen uit van pure machteloosheid. Die vuilak van een Frankie kon het niet laten toch nog te proberen mij te vernederen. Hij griste demonstratief mijn kleren en sandalen op en zei met schorre stem: 'Zo, die gaan mee en die krijg je niet meer terug.'En toen vertrokken ze; tot mijn mateloos genoegen zag ik dat Frankie wijdbeens liep en met zijn ene hand over zijn ogen wreef en ik hoorde hoe ze de deur van buitenaf op slot deden.
"Ik weet echt niet hoe lang het heeft geduurd, voor ik mijzelf weer een beetje meester was en mijn wanhopig gejank kon onderdrukken en mijn hersens weer kon gebruiken. Wie weet heeft het wel meer dan een uur geduurd, ik weet 't niet. Ik was totaal de kluts kwijt. En toch, toen ik mijzelf weer en beetje meester was, kwam er ook een gevoel van trots in mij op dat ik mij niet door die vuilak had laten intimideren. Daarom was hij ook zo razend geworden. Hij had waarschijnlijk verwacht dat ik doodsbang voor hem zou zijn geworden en om genade zou hebben gesmeekt. Ik herinnerde me weer dat ze blijkbaar dachten dat Henk één of andere geheime agent was en ze waren door Jock opgeroepen om zo snel mogelijk bij hem te komen, vermoedelijk, omdat Jock ons gezien had en hun hulp nodig had om Henk en mij te pakken en God weet wat met ons te doen. Henderson en Frankie Gibbons waren dus die nacht niet in het kasteel geweest, want ze kwamen er naar toe rijden toen ze mij zagen en onmiddellijk besloten mij te ontvoeren. Althans, ik weet zeker dat het Frankie Gibbons was die daartoe besloot en niet Henderson.
"Voor ze terugkwamen, moest ik weg zien te komen, maar hoe? Hoewel dat me wel het minst interesseerde was ik spiernaakt; het was echter wel zeker dat ik de deur absoluut niet open zou krijgen. Met de rug van mijn handen veegde ik de tranen uit mijn ogen en keek voor het eerst met meer aandacht de ruimte door en zag het raam recht tegenover mij, het enige in het vertrek, dat mij tot nog toe nog niet was opgevallen; maar daar zou ik ook niet doorheen kunnen ontsnappen, want het bestond uit kleine ruiten in een raam van horizontale en vertikale latten; of, als ik die ruitjes kapot kon slaan, kon ik misschien die latten doorzagen, maar dat zou mij veel tijd kosten, zelfs als er een zaag aanwezig was. Net toen ik het gereedschappenrek wilde inspecteren, leek het alsof de hemel zelf
voor mij open ging, want voor het raam zag ik het moois te gezicht van de wereld,... de ongeschoren en met opgedroogde tranen besmeurde kop met verwarde, natte haren van ... Henk! Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit van mijn leven iets mooiers gezien had. Ik sprong op en gilde het uit van geluk: 'Henk!... Henk!...'"