12



RUIMTEVADER TEGEN WIL EN DANK


	In de grote kabine wenkte hij Tosh om hem te volgen en zei tegen Ivana dat ze Roma gezelschap moest gaan houden. Op weg naar de kabine met ruimtepakken legde hij Tosh uit wat de bedoeling was. Tosh gaf in het geheel geen kommentaar ook niet toen hij hem instrueerde hoe hij het ruimtepak moest gebruiken. Hij kon met geen mogelijkheid vaststellen of de jongen het spannend vond, of angstaanjagend, of de gewoonste zaak van de wereld. Hij deed eenvoudig wat Jack hem zei.
Voor de luchtsluis naar het vacuumruim klapten ze de helmen dicht en hij vroeg:
"Hoor je mij?"
"Luid en duidelijk." antwoordde Tosh door het geknetter van de storing heen.
"Hier ook." zei de stem van Roma in hun oren, zei het met meer gekraak.
"Goedzo," zei Jack. "We zullen voortaan namen noemen. Tosh, zijn allebei de groene lichtjes aan?"
"Nog groener dan de ogen van Roma." antwoordde Tosh droog. Ondanks het onaangename geruis van de storing hoorden ze zowel Roma als Ivana lachen. Het was maar goed dat de ontvangertjes pas inschakelden als er naar toe uitgezonden werd, anders zouden ze gek geworden zijn van het ononderbroken suizen, sissen en knetteren in hun oren.
	In het vacuum-ruim stonden net als in het eerste ruim, tien iden-tieke containers, met een eenvoudig mechanisme vastgeklemd op rails. Op zijn verzoek opende Roma vanaf het kommandodek de grote buitendeur van het ruim. Een van de containers stond er midden voor. Jack haakte hem los van de rails en dacht dat ze slechts een duwtje hoefden te geven om het gevaarte naar buiten te doen zweven. Tot hun stomme verbazing kwam er echter geen milimeter beweging in en drukten ze, in plaats daarvan, zichzelf achteruit. Voor het eerst, en ondanks het gekraak, kon hij in de stem van Tosh een klank van verbazing waarnemen toen hij zei:
"Hoe kan dat nou?"
	Jack lachte om zijn eigen domheid.
"Zo zie je maar," zei hij, "dat je soms proefondervindelijk een eenvoudige natuurwet moet ontdekken. Een massa die niets weegt, kan een andere massa niet verplaatsen tenzij hij groter is of stuwkracht kan uitoefenen. Wij wegen ook niets en bovendien is onze massa kleiner dan die van de container. De enige oplossing is, dat onze kleinere massa voldoende -stuw-kracht ontwikkelt, om de grotere te verplaatsen.."
"De wet van aktie en reaktie, hè," zei Tosh. "die is al eerder bewezen."
	Er was nog een andere mogelijkheid, bedacht Jack. Hij kon Roma vragen de computers opdracht te geven het hele schip om zijn as te laten draaien, waardoor een lichte middelpuntvliedende kracht zou ontstaan die de container voor de open deur vanzelf naar buiten zou drijven. Maar hij vond het te gevaarlijk voor henzelf en bovendien kostte het brandstof en die wilde hij koste wat het koste sparen.
"Oftewel in ons geval,..." zei Jack, "de wet van de spierballen. Zeer ouderwets, maar ook zeer effektief."
	Het pad tussen de twee rijen containers was maar één meter breed. Op zijn aanwijzingen hurkten ze daarom in horizontale houding ten op-zichte van de vloer, met hun voeten tegen de bakboord container en zetten hun handen tegen de container vóór de open deur.
"Duwen." kommandeerde hij en gelijktijdig strekten ze milimeter voor milimeter hun lichaam.
	Eerst leek het alsof ze er geen beweging in kregen, maar toen ze allebei voelden dat ze begonnen te zweten van inspanning, merkten ze ook dat ze heel geleidelijk uit hun gehurkte houding rezen en het gevaarte in beweging was gekomen. Tosh was wat korter dan hij, zodat die vóór hem volledig gestrekt was en zijn voetzolen moest oplichten om zich nog slechts met zijn tenen af te duwen. Daardoor raakten niet zijn handen los van de container waartegen ze duwden, maar zijn voeten en het kostte de jongen enige moeite om die naar de vloer toe te krijgen. Eenmaal weer in kontakt met de vloer, liep hij echter snel naar de reeds vrijgekomen rail en zette zich er met zijn ene voet achter schrap om verder te duwen. Toen was ook Jack volledig gestrekt en liet zijn handen los, vóór zijn voeten zouden loslaten. Hij wist nu dat ze de bak minstens een meter naar buiten hadden geduwd. De eenmaal verkregen beweging stopte niet en hij zei Tosh op te houden met duwen.
"Denk aan de eerste wet van de thermo-dynamika," zei hij, "die van behoud van energie."
	Ze keken toe hoe het witte gevaarte, uiterst langzaam naar buiten zweefde, de inktzwarte nacht van de lege ruimte in, als een nieuwe kunstmaan van -Jupi-ter. Intussen besefte Jack dat het karwei hen veel tijd ging kosten, temeer omdat ze nu iedere container ook nog eerst vóór de deuropening moesten zien te krijgen.
	Het probleem was, dat de containers plat tegen elkaar aan stonden gedrukt. Doordat er een soort verstevigingsribben omheen zaten, was er ongeveer één centimeter ruimte maar daar konden ze niet eens hun ving-ers tussen krijgen. Er zat niets anders op dan in de gereedschapskast op het dienstdek een koevoet te gaan halen. Hij stuurde Tosh erheen, omdat hij hem niet alleen, met de open ruimdeur achter wilde laten. De jongen kwam terug met twee kleine koevoeten zodat ze samen konden wrikken, hij boven en Tosh onder. Toen er eenmaal ruimte genoeg was gekomen om zich ertussen te wringen, konden ze met hun lichamen meer kracht uitoefenen en kregen langzaam de tweede container voor de deur opening. De enige woorden die gewisseld werden kwamen van hem en best-onden uit korte kommando's, om ervoor te zorgen dat ze geen energie verspilden door niet gelijktijdig hun spierkracht te gebruiken.
	Toen ze eindelijk de zesde container buiten de deur hadden ge-werkt, zei de droge stem van Tosh door het storingsgekraak heen:
"'t Is wel lastig dat je niet even buiten de deur kunt pissen."
"'t Zou niet erg verstandig zijn dat te proberen." grinnikte Jack. "Hij zou er op slag af vriezen."
"En daar is 't 'n te edel deel voor." vond Tosh, zonder ook maar een spoor van een lach in zijn stem.
"Zeg,..." klonk lachend de stem van Roma door het hesuis en geknet-ter heen, "Houden jullie er even rekening mee dat onze welopgevoede, fijnbesnaarde oortjes jullie grove taal kunnen horen. Trouwens, 't wordt tijd dat jullie ophouden. Je hebt al vier uur gewerkt, dus nu is 't schafttijd. Dan kan Tosh zich gelijk van zijn overtollige vochtvoorraad ontdoen."
"Je bedoelt: de vochtvoorraad van het schip aanvullen." repliceerde Tosh.
"Varken!" riep Roma uit en op de achtergrond konden ze Ivana horen giechelen.
	Jack keek het ruim door. Er stonden nog vier glanzend witte con-tainers. In het tempo waarin ze werkten, zou het zeker nog twee uur duren voor ze die buiten de deur hadden. Dat was ook hem te lang af.
"Oké," zei hij, "we komen. Maak maar vast een middagmaal klaar. Maar denk erom: twee maaltijden verdelen over drie personen."
	Terwijl hij zich, in de kleine dienstkabine weer aankleedde, merkte hij dat hij dood moe was. Hij had er ineens spijt van dat hij opdracht had gegeven tot het serveren van gereduceerde maaltijden. Ze hadden deze ene dag best nog een hele maaltijd kunnen nemen, maar van de andere kant was het goed maar meteen aan de rantsoenering te wennen. Ook het altijd zo ondoorgrondelijke gezicht van Tosh vertoonde nu duide-lijke tekenen van vermoeidheid. Het was ook geen kleinigheid voor een jongen van vijftien om vier uur lang zware lichamelijke arbeid te ver-richten in omstandigheden, die volkomen nieuw voor hen allemaal waren. De jongen verdween zo snel hij kon naar een toilet terwijl Jack zich, begerig naar een hap eten, naar de grote kabine bewoog.
	Tot zijn verrassing kwam Miranda hem tegemoet. Het viel hem op dat ze, in tegenstelling tot wat hij gewend was van haar, helemaal niet opgewekt en blij keek.
"Jack,..." zei ze met een benepen stemmetje. "Ik moet met je pra-ten..."
"Kan 't niet aan tafel?" vroeg hij, een tikkeltje ongeduldig. Maar de grote blauwe ogen keken hem zo smekend aan dat hij zich onmiddellijk bedacht en haar mee nam naar de gezagvoerdershut. Daar, vrij boven de vloer zwevend, legde hij zijn arm om haar smalle schouders en vroeg zacht en vriendelijk:
"Wat is er, schatje?"
	Ze keek hem diep verlegen aan, richtte daarna haar ogen op de vloer en bloosde van oor tot oor.
"eh... eh... Paddy..." fluisterde ze en slikte de rest van haar woorden in.
"Is ie weer vervelend geweest?" vroeg hij, een beetje ongeduldig, omdat hij weinig zin had zich op dit moment met kinderachtigheden bezig te houden.
"Wat heeft ie nu dan weer uitgespookt?" vroeg hij geërgerd, maar niettemin zo bemoedigend mogelijk om zijn ongeduld niet te laten doorklinken.
"Ik... eh... ik ging naar de WC..." begon ze stamelend. "en toen... en toen... kwam hij me achterna... en hij wilde..." Ze stopte weer en wriemelde heftig met haar vingers aan haar bloesje.
	Hij begreep ineens dat er iets anders aan de hand was dan hij verwacht had. Hij draaide haar een kwartslag om, legde de rug van zijn rechterhand onder haar kin om haar gezichtje naar het zijne toe te richten en keek haar in haar grote blauwe ogen.
"Wat wilde hij, Miranda?" zei hij dringend "Vertel me alles."
"Hij... hij wilde... hij wilde..." stamelde ze, "dat ik mijn broek voor hem uittrok. Hij haalde... hij haalde zijn... zijn... " ze aar-zelde weer en keek hem smekend aan.
"Kom, Miranda, zeg 't maar." moedigde hij haar op vaderlijke toon aan.
"Hij haalde z'n ding uit z'n broek..." begon ze te ratelen alsof dat de enige manier was om er zeker van te zijn dat ze zou zeggen wat ze moest zeggen. " en wilde dat ik 't vastpakte, met m'n handen, en toen ik zei dat ie 'n grote viezerik was, toen zei ie dat jij mij ook bloot had gezien en ik jou ook maar, dat is toch heel iets anders, jack?"
	Haar laatste woorden klonken zo onschuldig, zo onbevangen, zo oprecht, dat hij zin had haar in zijn armen te nemen en stevig te knuffelen. Er maakte zich echter tegelijkertijd zo'n laaiende woede van hem meester, dat hij het liefst onmiddellijk naar de jongen toe was gegaan om hem een onbarmhartig pak slaag te geven.
"Zei ie dat?" vroeg hij, niet bij machte de verontwaardiging in zijn stem te onderdrukken.
"Ja," zei Miranda, niet langer verlegen.
"Ja, schatje, dat is heel iets anders." zei hij ernstig. "dat is heel iets anders..."
	Hij dacht koortsachtig na. Hoe kon hij dit onschuldige kind het best wapenen tegen de ziekelijke vunzigheden van die puber.
"Heeft hij nog meer gedaan, of gezegd?" vroeg hij.
"Toen ik zei dat hij een viezerik was,..." begon ze weer op lichte-lijk stamelende toon, "toen zei ie dat alle grote mensen nog veel vie-zere dingen doen en dat jij en Roma ook heel vieze dingen doen. Maar dat is toch niet waar, hè, Jack?"
	Jack voelde hoe zijn bloed begon te koken.
"Heeft ie dat gezegd?" brieste hij, meer als uitroep dan als vraag. "Ik..." zei hij en stopte abrupt omdat hij besefte dat hij de zaak verkeerd ging aanpakken. Hij wilde zeggen: ik sla die jongen in elkaar maar bedacht net op tijd dat het veel -be-lang-rijker was het gif te neu-traliseren dat die jongen in het hoofd van dit kind had proberen te planten.
"Nee," zei hij, heel beheerst. "dat is beslist niet waar, Miranda. Ik zal Paddy dadelijk wel onder handen nemen, maar eerst moet jij heel goed naar mij luisteren."
	Hij drukte haar zacht tegen zich aan en keek haar recht in haar prachtige blauwe ogen. "Paddy is op 'n leeftijd," vervolgde hij, "waarop jongens en meisjes 't vaak heel moeilijk hebben met hun lichaam. Dat gaat ook met jou gebeuren, maar je mag daar nooit iets vies van maken. Misschien is dat al een beetje met jou gebeurd. Had je nog geen vriend-je, op school of zo, waar je het liefst mee speelde?"
"Ja!" riep ze opgetogen uit. "Hij was ook zwart, net als jij en hij heette Johnny."
"Nou, " zei hij en lachte vertederd "kijk 'ns an. Maar als je veel belangstelling krijgt voor een jongen en een jongen voor jou, dan mag je daar nooit iets vies van maken. Er is helemaal niets vies aan je li-chaam. Maar net zoals je met je mond hele vieze dingen kunt zeggen en heel lelijke dingen, zo kun je ook met andere delen van je lichaam vieze en lelijke dingen doen. Met je handen kun je slaan, of krabben. Je kunt met je voeten iemand schoppen. Overal kun je gemene, vieze en lelijke dingen mee doen. Je mond, je ogen, je neus, je oren, je handen, je armen, je benen, je voeten zijn niet vies of lelijk of gemeen maar wat je er mee doet kan wel vies, lelijk of gemeen zijn. maar ook mooi, en lief. Nou, datzelfde geldt voor de rest van je lichaam. je bibs, je borst, je dijen èn... datgene wat het meest vrouwelijk aan jou is en wat het meest mannelijk aan mij is. Daar is niets vies of lelijks aan. Het is mooi en lief, net als je mooie ogen en je mooie blonde haren en je kleine neusje en je zachte wangen... alles is mooi en lief en goed, tenzij jij het zelf lelijk en vies maakt. Begrijp je dat, Miranda?"
"Ja, ja!" riep ze opgetogen uit. Ze was duidelijk opgelucht dat hij het heel anders opvatte dan ze verwacht had.
	Hij vroeg zich even verbaasd af waar hij zo gauw de woorden van-daan haalde, die dit kind nodig had. Maar zonder er echt diep over na te denken, vervolgde hij:
"Je moet altijd jezelf en vooral anderen met liefde benaderen. Als je echt van iemand houdt, dan wil je zo iemand gelukkig maken, nietwaar?"
"Ja, ja!" riep ze uit en haar gezichtje had weer de blije trekken gekregen van altijd.
"Nou, dan mag je toch zeker niet iets doen wat vies of gemeen of slecht is want daar maak je noch jezelf, noch iemand anders gelukkig mee."
	Hij streelde haar vertederd door haar blonde haren. Hij had nog veel meer willen zeggen, maar nu de gelukkige onschuld weer van haar gezicht straalde wist hij dat hij zijn doel ruimschoots bereikt had. Hij gaf haar een klinkende zoen op haar wang en zei:
"Je moet me beloven dat je nooit toe zult geven als jongens vieze dingen met je willen doen."
"Dat beloof ik." zei ze kinderlijk oprecht.
	Ze waren langzaam door de hut gedobberd, merkte hij, tot vlak bij het bureautje in de hoek. Met zijn ene voet zette hij zich er tegen af in de richting van de deur en pakte haar bij de hand om met haar terug te gaan naar de woon-kabine. Daar vonden ze Ivana, Tosh en Paddy aan tafel. De jongen keek niet op, maar staarde naar het lege etensschaalt-je voor zich.
"Paddy!" zei hij op gebiedende toon. en toen de jongen daarop opkeek: "Kom hier!"
"Ik zit te eten." zei Paddy tegelijk angstig en brutaal.
"Dan stop je daar onmiddellijk mee." beval Jack bars, verwoede pogingen doende om zich te beheersen.
"Jij hebt mij niks te kommanderen...!" riep Paddy met overslaande stem uit. Ivana en Tosh keken nieuwsgierig toe, vooral toen Jack zijn geduld verloor, zich bruusk een duw gaf in de richting van Paddy, zijn riem los rukte om hem zonder verdere plichtplegingen uit zijn stoel te sleuren en mee te trekken naar de achterdeur.
"Laat me los!" gilde de jongen, "laat me los!" maar Jack gaf geen krimp. Hij trok hem zonder pardon achter zich aan naar de gezagvoerders hut en drukte hem daar met zijn rug tegen de wand en brieste:
"Punt één: Ik voer het kommando hier aan boord en zo lang dat zo is volg jij mijn bevelen op. Punt twee: als jij nog één keer, ook maar met één vinger naar Miranda wijst, sluit ik je op in het ruim en kom je er voor de rest van de reis niet meer uit. "
	De jongen keek hem met verwilderde ogen aan alsof hij in zijn binnenste een gevecht leverde tussen zijn angst en zijn brutale gel-dingsdrang.
"Eigenlijk was ik van plan jou een onbarmhartig pak slaag te geven," vervolgde Jack, "Maar ik heb geen zin om mijn handen aan jou vuil te maken. Maar ik verzeker je wel, dat als je nog één keer probeert vie-zigheid uit te halen, dat je het dan van je leven niet meer zult verge-ten. Schaam je je niet, vlegel... Je ouders kunnen trots op je zijn, zeg..."
"Heu!" snoof Paddy, nadat hij kennelijk weer voldoende moed had vergaard om in verzet te komen. "M'n vader zeker... met z'n mooie vriendinnetjes! en m'n moeder... die nooit thuis is! Daarom moest ik zo nodig naar de aarde! ze moesten me kwijt."
	Jack liet hem abrupt los en keek hem perplex aan. Oh, zit de zaak zo! dacht hij en antwoordde wat milder:
"Dat is nog geen reden om voor een klein meisje met je piemel te lopen venten. Probeer een beetje respekt voor jezelf te hebben en je als een kerel te gedragen. Jongens die zichzelf respekteren kunnen zich beheersen. Die zitten bovendien geen vuiligheid te fantaseren over anderen. Ga daar maar eens een poosje rustig over nadenken in je hut en kom er voorlopig niet uit. Later praten we wel eens als mannen onder elkaar verder."
	Tot zijn verbazing ging de jongen inderdaad gedwee naar zijn hut. Jack vroeg zich af of hij de zaak goed had aangepakt. Diep in zijn hart had hij medelijden met de jongen maar hij had geen tijd, noch de moed om er nu verder aandacht aan te besteden. Hij voelde zich moe en had hong-er.
	Hij vond alleen Roma aan tafel, toen hij de woon-kabine binnen kwam. Hij ging naast haar zitten en keek wat mistroostig naar het eten.
"Miranda heeft het meeste voor jou achtergelaten." zei Roma glim-lachend, zonder erbij te vertellen dat ze ook nog een deel van haar eigen maaltijd op zijn schaaltje had geschoven.
"Dat moet ze niet doen." gromde hij. "Dat kind moet er nog van groeien. Waar is ze eigenlijk?"
"Ik heb haar met Ivana naar 't kommandodek -ge-stuurd." zei Roma zacht. "Wat was er met haar en Paddy?"
"Ach..." gromde hij weer, slecht gehumeurd. "Pubergedoe. Alsof je nog niet genoeg aan je kop hebt; moet je ook nog voor vader spelen."
"Ik ben er heilig van overtuigd," lachte Roma, "dat 't je heel goed is afgegaan. Ruimtevader tegen wil en dank, hè?"