De tendenz is al jaren aan de gang: Vooral op Aruba maar ook, - hoewel in mindere mate - op Curaçao richten de blikken zich meer en meer Noordwaarts, dus weg van het verre Europa. Zelfs in de taal uit zich dat dagelijks, want niet alleen de man in de straat, maar zelfs de overheid laat zich onbewust (?) meeslepen in de verEngelsing van het taalgebruik. Voor vele Arubanen - en vermoedelijk ook Curaçaoënaars zijn de Verenigde Staten het beloofde land.
Op zich is dat niet verwonderlijk, want per slot van rekening liggen onze eilanden op het Amerikaanse halfrond, worden wij overspoeld met Amerikaanse toeristen en duurt een vlucht van Aruba, c.q. Curaçao naar bijvoorbeeld Miami, Houston, of Tampa niet langer dan een vlucht van Amsterdam naar Lissabon. Maar daar houdt de vergelijking wel mee op.
De Arubaan, Curaçaoënaar, Sint Maartenaar, Bonairiaan, Sabaan of Staciaan, kan naar elk willekeurig land van de europese Unie reizen - 28 in getal! - en zich daar geheel vrijelijk vestigen, werk zoeken en zelfs een bedrijf oprichten. In dat laatste geval kan hij werknemers aantrekken uit elk der 28 Europese landen inclusief ...Aruba, Curaçao, sint Maarten en de Bes Eilanden! Men is als burgervan één van de 28 landen van de Europese Unie welkom in elk van de andere landen en tussen de Schengenlanden is zelfs geen immigratie en douanecontrole meer. En wij, hier op het Amerikaanse halfrond, met ons Nederlandse paspoort, zijn (in sommige gevallen misschien zelfs wel tegen wil en dank ) ook burgers van die Europese Unie.
Een jaar of wat geleden hoorde ik het geval van een Colombiaan op Aruba, die na het verkrijgen van zijn Nederlandse paspoort naar Spanje afreisde en er geen enkel probleem had met de inschrijving in de burgelijke stand van de plaats waar hij zich vestigde en het zoeken van werk daar. Dat had hij in de VS niet moeten proberen! Dan was hij er gelijk weer uitgeknikkerd, of had hij illegaal moeten gaan, met alle negatieve consekwenties van dien.
In verschillende Europese landen zijn er zogeheten ‘Eurosceptische’ partijen en eenlingen, die om het hardst roepen over verlies aan autonomie en soevereiniteit ten koste van de Europese Unie. Dat soort geroep kennen we op onze eilanden ook maar al te goed: “Aantasting van onze autonomie”, altijd gescandeerd door oppositiepartijen. In Europa zijn het partijen als de PVV van Geert Wilders in Nederland, de UKIP (United Kingdom Independence Party) in Groot Brittanië, De partij van Marine Lepin in Frankrijk en anderen. In alle landen van de Europese Unie zijn dergelijke eurosceptici in meerdere of mindere mate actief. In feite roepen ze allemaal - ook de roeptoeters bij ons - uit angst voor verlies van macht! Het spreekwoord Eendracht maakt Macht bestaat voor hen niet, want het houdt verlies in van eigen macht!
De kleingeestige, om niet te zeggen: naargeestige nationalisten, die per se baas willen zijn in eigen huis, al is het ten nadele van de bewoners van dat eigen huis, streven niet naar het welzijn van de bewoners van dat eigen huis, maar naar macht om over hen te beschikken naar eigen goeddunken, zonder controle van derden! Ik herhaal wat ik al vaker heb geschreven: "Wie tegen grotere eenheid onder de volkeren is, is tegen de vooruitgang van de mensheid.".
Henk de Beijer, Aruba.