De collumn 'Den cayente' in de Amigoe van donderdag 8 oktober heeft het mij wel moeilijk gemaakt! Ik had er altijd al grote moeite mee te beslissen op welke partij ik zou stemmen, wat meestal uitmondde in een tegenstem, dat wil zeggen, op een partij die mij ook niet zinde, maar waardoor ik tenminste de andere partij(en) &eaccute;én stem minder bezorgde.
Na de collumn van Ariën Rasmijn, weet ik het helemaal niet meer. Hij toont overtuigend aan, dat alle huidige partijen, misschien met uitzondering van de RED, slechts één doel hebben: MACHT! "Ta nos ta manda!" is, zolang ik de Arubaanse politiek ken - en dat is minstens 50 jaar - het basisprincipe van iedereen die in de politiek was of ging. Dienstbaarheid aan het volk werd alleen schijnheilig met de mond beleden.
Armand Hessels heeft dat, in zijn gevecht tegen de bierkaai, uit den treure aangetoond, zelfs met beschuldiging van criminaliteit, zoals blijkt uit zijn "METAMORFOSE" van vrijdag in deze krant, maar onze 'politici'op jacht naar hun eigen belang, lappen dat gewoon aan hun laars, want ze weten maar al te goed dat ze daar nog steeds mee wegkomen.
Tot bijna 35 jaar geleden had de MEP tenminste een voor de grote meerderheid van de bevolking gewenst doel voor ogen, de Status Aparte, maar ook dat werd vaak nagestreefd met ongure en zelfs on-ethische middelen, waarbij het fanatisme hoogtij vierde en soms uitmondde in geweld en dreiging met geweld. Nu echter is er geen enkele partij meer met een of ander ideologisch doel, behalve alweer de RED, maar die heeft een wel erg beperkte ideologie: legalisering van soft drugs.
De andere partijen zijn gewoon één pot nat, met als doel: macht, zowel persoonlijke als partijmacht. Daarbij hebben we altijd te maken gehad met een twee-partijen stelsel, want alle kleine partijtjes die in de loop van de geschiedenis zijn opgericht, zijn even snel weer van het toneel verdwenen. En wat de ontbrekende idealen betreft verschillen ze evenmin van elkaar, terwijl ze ook beide bestaan bij de gratie van een of twee families.
Bovendien hoef je op Aruba geen deskundigheid te bezitten om, voorheen Gedeputeerde, tegenwoordig minister te worden. Je hoeft maar tot de familie te behoren om een ministerspost toegewezen te krijgen. Hoewel, een MAVO diploma is vandaag de dag blijkbaar wel gewenst. Vroeger ging het met minder.
Ook ik was bijzonder onaangenaam verrast toen staatssecretaris Raymond Knops, zonder vooroverleg, de uitbetalingstermijn van de volgende tranche zo maar met drie maanden opschoof. Dat maakte het op dat moment voor onze premier onmogelijk om haar handtekening te zetten. Maar, net als de heer Rasmijn, had ook ik de hoop dat mevrouw Evelien Wever-Croes het toch zou klaarspelen om Aruba eindelijk uit het moeras van eindeloos wanbeleid te redden. Maar ja, haar achterban geeft hun privileges niet zomaar op! Voor hen blijven die ver verheven boven het belang van het volk.
De bedreiging van mevrouw Wever-Croes, evenals die van Atan Lee, komt ongetwijfeld uit de anti-Makamba hoek van de MEP zelf. Aan de vruchten herkent men de boom! Ook ik, heer Rasmijn, zie het somber in, al heb ik nog steeds de stille hoop dat mevrouw Evelien Wever-Croes de moed zal hebben om door te pakken en haar handtekening alsnog te zetten, al is ook voor mij de entiteit die min of meer het bestuur op Aruba gaat overnemen een nogal drastische maatregel. Maar als de nood het hoogst is, moeten we de nabije redding met beide handen aangrijpen!
Henk de Beijer