Laten we vooropstellen, dat het feit dat iemand ingeschreven staat in het Nederlandse BIG register, geen garantie is dat hij of zij een goede arts is. Het garandeert uitsluitend dat de betrokkene een goede opleiding heeft gehad. Er zijn er daarbij die bij het behalen van de bul ogenblikkelijk alles vergeten wat ze geleerd hebben. Niettemin is die gedegen opleiding wel degelijk een garantie dat wij op ons eiland voorzien zijn van goede gezondheidszorg.

     In de Verenigde Staten is het zo, dat als iemand bij een gerenommeerd ziekenhuis komt solliciteren met een universitaire bul op zak, hem eerst wordt gevraagd van welke universiteit hij die bul heeft. Er zijn namelijk in de VS talloze instellingen die zich "university" noemen en die zelfs doctorstitels uitgeven -zogenaamde PHD's - die echter nog minder waard zijn dan toiletpapier want daar kun je nog iets nuttigs mee doen; die bullen zijn er te stijf voor.

     Datzelfde geldt in feite voor heel Latijns Amerika. We weten allemaal dat er in Colombia zeer goede en gerenommeerde medische instellingen bestaan, maar ook, dat er zeer slechte zijn, in hetzelfde land. En daar wringt hem nu net de schoen: wie bepaalt er welke instituten in al die landen goed zijn of niet?

     Meneer John da Silva beweerde in deze krant van dinsdag 4 september bijvoorbeeld dat de Cubaanse artsenopleiding zeer goed zou zijn. Waar hij dat op baseert is mij een raadsel. Wij hebben daar geen enkel bewijs voor noch tegen. En dus zou er eerst een accreditatie plaats moeten hebben alvorens wij welke bewering dan ook kunnen uitspreken. In Amerika nemen de gerenommeerde instellingen daarvoor de accreditatie van de Ivy League universiteiten. In de Europese Unie worden alle medische instellingen en universiteiten door de overheid gecontroleerd, waarbij toch nog wel missers boven water komen drijven. Dat betekent in tegenstelling tot de 'sneer' naar Nederland van meneer da Silva, dat het geen kwestie is van 'bei uns ist alles besser', maar van althans enige zekerheid ten aanzien van het niveau van de instellingen.

     Ik zie niet in dat het zo vreemd is dat artsen die elders zijn opgeleid eerst moeten bewijzen' dat hun opleiding goed is geweest, want waar moet het kleine Aruba de menskracht en kennis vandaan halen om alle instellingen in de regio aan een accreditatie onderzoek te onderwerpen? In de VS wordt een Nederlandse arts ook niet toegelaten zonder eerst bewezen te hebben dat zijn opleiding aan de Amerikaanse eisen voldoet. Een simpele regel zou kunnen zijn dat alle instellingen die Arubaanse studenten met een MAVO diploma toelaten tot de artsenopleiding in ieder geval afvallen. Ik zou iemand die met die vooropleiding de artsenbul heeft gehaald, niet aan mijn ziekbed willen hebben. Meneer da Silva vindt al die Nederlandse voorschriften maar overdreven. Hij weet blijkbaar niet dat het geen Nederlandse regels zijn maar regelingen van de Europese Unie en dus ook geldig in het land zijner voorvaderen: Portugal.

     De cardinale vraag is dan ook, waarom iemand met een VWO opleiding van Aruba niet in Europa gaat studeren, om zeker te zijn van een erkende opleiding. Is de suggestie ongewettigd dat degenen die in de regio willen studeren geen VWO-opleiding hebben? Dat betekent eenvoudig dat ze onvoldoende vooropleiding hebben om voor arts te gaan studeren. Menig Arubaans politicus meent zich populair te kunnen maken met waanideën van verheven eigenwaarde, iets wat overal ter wereld al vele malen heeft geleid tot wanbeheer. Wie zijn eigen kleinheid erkent krijgt overal een welwillend oor. Megalomanie (= grootheidswaan) is de extreme expresie van een minderwaardigheidscomplex.

Henk de Beijer, Aruba.