HOE GROEN WAS MIJN EILAND 3!



     Gepubliceerd in de Amigoe van Maandag 21 december 2015


     Amerika is niet alleen het land van rechts radicale republikeinen, die weinig onderdoen voor islamitische extremisten, als het gaat om het torpederen van sociale vooruitgang, het is ook het land waar afzonderlijke staten beslissingen kunnen doordrijven die wel in het belang zijn van de vooruitgang. Zo kan aruba een voorbeeld nemen aan de haven van Los Angeles, waar geen vrachtwagens meer worden toegelaten die niet ‘groen’ zijn en waar afgemeerde schepen hun electriciteitsvoorziening moeten betrekken uit aansluitingen op de kades, zodat ze hun vervuilende dieselaggregaten stopzetten, zolang ze liggen afgemeerd. De vraag is overigens of de geleverde electriciteit wel uit schone centrales komt.


     In ieder geval is de elektriciteit die van de WEB centrale in Balashi komt verre van schoon, met uitzondering van het gedeelte dat van het windmolenpark bij Vader Piet komt. Het is dan wel geen kolencentrale maar stookolie doet weinig onder voor kolen wat vervuiling betreft. En daar komen we dan meteen aan onze kringloopeconomie. Op Aruba is een berg aan bio-afval beschikbaar van restaurants, hotels, en van de bevolking. Het is inmiddels algemeen bekend dat biomassa vrij eenvoudig kan worden bijgestookt of vergast - zoals Ecotech al propageert. Waar blijft dan de afvalscheiding in biomass en ander afval, zoals in vele landen al jaren gebeurt?


     De economie op ons eiland en vrijwel overal in de hoog ontwikkelde landen is geen kringloop economie maar een verspileconomie. De Europese Unie wil daar met eurocommissaris Frans Timmermans als gangmaker een eind aan maken. Zou Aruba dan niet eens kunnen beginnen met het goede voorbeeld? Waarom moeten initiatieven in die richting van particuliere bedrijven komen? Zoals de inzameling van afval olie voor hergebruik.


     Het zou bij voorbeeld interessant zijn te weten hoeveel glaswerk er op ons eiland gewoon in de afval verdwijnt. Bierflessen, wijnflessen, sterke drankflessen, jampotjes, groentepotten enzovoort. Dat zou vrijwel zeker bij gescheiden inzameling heel snel een hele berg worden, die, in goede afspraken met een of meer glasfabrieken in Amerika, Venezuela of Colombia wel degelijk rendabel te maken moet zijn, net zo goed als oud ijzer.


      Over een van de grootste bodemvervuilers wordt al helemaal nooit gepraat: oude batterijen! Ook die zullen, bij gescheiden afval al gauw een behoorlijke berg vormen. En die berg is niet alleen uiterst gevaarlijk voor het milieu, maar is ook te recycleren. Ook daarover kan onder andere Californië als voorbeeld dienen, omdat daar zelfs behoorlijke boetes staan op het niet gescheiden houden van batterij- en electronica afval. In Nederland zijn verkopers van electrische en electronische apparaten verplicht bij verkoop de oude apparatuur in te nemen en naar kringloop bedrijven door te -sturen.


     Op Aruba dumpen we oude koelkasten, televisietoestellen, computers, afgedankte telefoons enzovoort gewoon in illegale vuilstortplaatsen,die we daarna overdekken met een laag grond om er huizen op te BOUWEN. Onzin? Nee, hoor, ik kan er een aanwijzen.


      En dan hebben we een belangrijke vervuiler - zij het geen echt gevaarlijke - nog niet genoemd: de geheel uit zijn voegen gegroeide verpakkingsindustrie. Je kunt tegenwoordig geen schaar meer kopen of hij zit in hard plastic op hard karton, zodat je niet kunt proberen of het ding wel goed is en alle supermarkten gooien je dood met perspex (foam) schaaltjes om alles op te verpakken, in plaats van gewoon in zakjes. En al die rotzooi gooien we met z'n allen in de afval, want gescheiden afvalinzameling bestaat niet en we vragen ons ook niet af waarom we al die rommel moeten betalen op de koop toe. Voor mij als blinde is het helemaal een ellende, want ik kan zelf geen stuk gereedschap meer uitkiezen, omdat niet voelbaar is wat er in de verpakking zit.



Henk de Beijer, Aruba