Arubanen zijn onverbeterlijke optimisten. Dat kunnen we althans afleiden uit het verslag van de persconferentie van Alvin Koolman, directeur van Refineria di Aruba, in de Amigoe van zaterdag 9 februari. Door de aanwezige persmensen werd, tot mijn verbazing, geen enkele kritische noot gekraakt. Als iemand die het nieuws dagelijks bijhoudt, vraag je je af, of zo'n optimist echt niet beseft wat er in Venezuela aan de hand is. Hoe kun je anders nog zo naïef zijn om uit te gaan van de veronderstelling dat de raffinaderij binnen afzienbare tijd alsnog opgestart zal worden.

Wat betreft de tegoeden van CITCO die door Amerika bevroren zijn klinkt het net alsof meneer Koolman daar verontwaardigd over is. Want, die boycot treft Aruba en dat hadden ze daar in Amerika niet moeten doen! De enige schuldige echter is meneer Nicolas Maduro, die zijn land ten gronde heeft gericht en zijn volk tot de bedelstaf heeft veroordeelt. De hele boycot door Amerika wordt internationaal gesteund, ook door Nederland en trouwens ook door de Europese Unie en vele Latijnsamerikaanse landen.

Zelfs als Maduro van het toneel verdwijnt, zou het wel eens tien jaar of langer kunnen duren, voordat PDVSA weer een beetje normaal kan draaien. Alle deskundigen die er werkten zijn al lang de laan uitgestuurd en vervangen door onbenullen, hielenlikkers van meneer Maduro. En, iedereen weet inmiddels dat die onbenullen tevens eigenaar van CITCO zijn, al is dat bedrijf in Amerika geregistreerd.

In de internationale kranten - onder andere in een bijzonder goede reportage in De Volkskrant van 11 februari -konden wij lezen dat Venezuela het punt heeft bereikt dat het geheel zonder benzine komt te zitten. En dat in een van de landen met de grootste olievoorraden van de wereld! Wellicht is de reden van de uitspraken van meneer Koolman wel de angst dat de RDA op een gegeven moment ook de deuren moet sluiten om althans voorlopig verdere geldverspilling te voorkomen.

Bij zijn verklaring over een gasleiding tussen Venezuela en Aruba trokken mijn vrouw en ik wel even de wenkbrauwen op. Hoe is het mogelijk om daar nog in te geloven! Laat hem dan maar eens een bezoek brengen aan Gasprom in Rusland. Die weten wat dat betreft van wanten, vooral ook hoe je de kraan kunt dichtdraaien als je iets niet bevalt, zoals de Oekraine heeft ervaren, nota bene midden in de winter.

Het meest onverbeterlijke optimisme schuilt echter in het feit dat het durft uit te gaan van vertrouwen in Venezuela, ook na Maduro. Het schijnt dat men op Aruba weinig kennis heeft van de geschiedenis van het buurland. Want zelfs als we de dictatuur van Marcos Pérez Jiménez (1948 - 1958) - na de allereerste vier jaar van democratie -buiten beschouwing laten, dan worden we geconfronteerd met een aaneenschakeling van politieke partijen die al vechtend over de straat rollen en uitblinken in coruptie. En dat nu, is precies vandaag de dag nog waardoor meneer Maduro aan de macht kan blijven. De oppositie heeft maar één ding gemeen, dat ze tegen Maduro zijn. Voor de rest gaan ze vrolijk door al vechtend over de straat te rollen! Maar opscheppen kunnen ze als de besten. Bescheidenheid is hen vreemd, zoals we op Aruba al vaak hebben moeten ervaren. Een voormalige Nederlandse ambassadeur in Caracas zei, toen hij vertrok: "De Venezolanen zijn de grootste bolle pochers van heel Latijns Amerika."

Hoe het ook zij, wie nog gelooft in een spoedige heropening van de Arubaanse raffinaderij in San Nicolaas, loopt met inktzwarte oogkleppen op. Ik hoop echter van ganser harte dat ik ongelijk krijg.

Henk de Beijer