Het moet ergens in de jaren tachtig zijn geweest, dat ik een artikel publiceerde in het tijdschrift Skol i Komunidat over het begrip "democratie", waarin ik stelde dat democratie geen systeem is maar een mentaliteit van tolerantie. Als een meerderheid van een bevolking tolerant is, is er een goede kans dat het politieke systeem democratisch functioneert.

    Enige tijd na dat artikel interveniëerde ik telefonisch in een radio discussie over hetzelfde onderwerp met de opmerking dat "zolang een politicus nog durft te zeggen 'Nos lo no tolerá nunka ....' , hij alleen maar demonstreert geen democraat te zijn, want het enige wat een ware democraat nooit mag tolereren is ... intollerantie!"

    Nu is dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Er zijn heel wat zaken in de maatschappij, die wij, om welke reden dan ook, niet acceptabel vinden. Om maar een simpel voorbeeld te geven: de overgrote meerderheid van de volkeren van de weereld verwerpt nog steeds het homo-huwelijk. Ook - laten we maar rustig zeggen - het Arubaanse volk in grote meerderheid. En toch zit er een homo-gehuwde in de Arubaanse Staten die niet alleen door iedereen in die staten getollereerd wordt maar gerespecteerd.

    Echter, wie de politieke discussies op Aruba volgt kan niet anders dan tot de conclusie komen dat de tolerantie ver te zoeken is. De verschillende partijen - en ik kies hier geen partij in overdrachtelijke zin bedoeld - gedragen zich alsof ze godsdiensten zijn met een absolute waarheidsclaim. En dat, aldus prof. dr. Pieter van der horst, emeritus hoogleraar godsdiensthistorie aan de Universiteit van Utrecht, is bijna ook een absolute garantie voor intolerantie en dus voor conflict.

    Onze eilanden hebben het Nederlandse politieke systeem overgenomen, compleet met de evenredige vertegenwoordiging, echter met een onevenredig groot aantal parlementsleden, in vergelijking met Nederland. Immers, als je rond zeventien miljoen inwoners deelt door honderdvijftig tweede kamerleden zou Aruba nog niet ëën parlementslid hebben, aangezien de uitkomst van dat rekensommetje ruim honderdduizend bedraagt.

    Het systeem is dan ook, logischerwijs niet gebaseerd op de Nederlandse landsregering maar op gemeentebesturen, bestaande uit gemeenteraden en burgemeester en wethouders, in België nog steeds "schepenen"genoemd. Alleen, bij ons zijn die gemeenteraden wel landsparlementen waaruit een landsregering ontstaat, compleet met "landsparlementaire" en ministeriële salarissen.

    De opzet achter die salariëring, ingevoerd door toenmalig premier Henny Eman, zonder ook maar één tegenstem van de toenmalige oppositie, was om meer hoogopgeleide mensen in het parlement en de regering te krijgen. Dat is inderdaad gelukt. Het Arubaanse parlement kan bogen op meer academisch geschoolde leden dan menig parlement in de wereld en zeker dan in de regio. Alleen, ... voor wie de parlementaire en buitenparlementaire debatten volgt, komt onwillekeurig het Papiamentse spreekwoord over de ezel en de wildernis in gedachte.

    Het is maar goed dat tenminste één verworvenheid van de Nederlandse Tweede Kamer niet is overgenomen: de interruptiemicrofoon! Die hebben we op Aruba trouwens helemaal niet nodig! We schreeuwen gewoon door elkaar heen en naar elkaar luisteren is overbodige moeite, want de ander heeft toch altijd ongelijk! Intolerantie ten voeten uit! En dát, mevrouw de voorzitter, dat noemen we "democratie"!

Henk de Beijer, Aruba.