GEVECHT TEGEN WINDMOLENS 3.

     Wie alle - soms ronduit fanatieke commentaren - beluistert of leest, rond het tweede windmolenpark in Urirama (tot voor kort nog nooit van gehoord!) kan uiteindelijk maar tot één konklusie komen: het verzet ertegen is niet rationeel, maar puur emotioneel en vooral politiek, om maar te zwijgen over schijnheilig. Aan een schoner millieu hebben de protesteerders blijkbaar geen enkele boodshap.

     Vooral het omdat het project niet van de eigen politieke partij afkomstig is, is gewoon zielig te noemen, evenals de veronderstellingen over toenemende black-outs en dergelijke. De menselijke memorie is zeer kort, want blackouts kwamen om de haverklap voor toen het WEB nog rechtstreeks onder de overheid viel en in zijn geheel op zware stookolie draaide. De veronderstelling dat er met de windmolens meer blakc-outs zouden komen is, zacht gezegd, nogal vreemd, want windstilte ontstaat nooit van het ene moment op het andere. Er is meestal een geleidelijke overgang die bovendien door de meteorologen voorzien kan worden.

     De ronduit hypocrite bezorgdheid over de stilte bij de kapel van Alto Vista, wordt met name door mensen die er vermoedelijk nooit of vrijwel nooit komen, opgeblazen tot lachwekkende proporties. Laten we nu wel wezen! een kapel, kerk of ander gebedshuis van welke godsdienstige gezindte dan ook, kan nooit een obstakel zijn voor een schoner millieu.

     Wat een mogelijke overgang op aardgas betreft, hebben we, mijns inziens te maken met een wens die vader van de gedachte is. Op de eerste plaats is ook gas een eindige, fossiele brandstof, die weliswaar niet zo vervuilend is als stookolie, maar ook verre van schoon. En, hoe afhankelijk willen we worden van, wat het subcontinent wordt genoemd, waarmee kennelijk Venezuela en Colombia worden bedoeld. Herinneren we ons nog hoe een paar jaar geleden Rusland de gaskraan dichtdraaide naar de Oekraine, nota bene in de winter, waardoor ook verscheidene westeuropese landen zonder gas kwamen te zitten? En wie gaat die zeer kostbare onderzeese pijpleiding aanleggen? En hoeveel jaren zal het vergen om zoiets te realiseren?

     Is er op ons eiland ook maar één weldenkend mens die afhankelijk wil worden voor zijn energievoorziening van Venezolaanse politici? Als dezulken er al zijn, zijn ze wel erg kort van memorie. Door de jaren heen heeft Venezuela Aruba allerlei shone beloftes gedaan, maar daarop was dan wel het Nederlandse gezegde van toepassing: "Veel beloven en weinig geven, doet de gekken in vreugde leven.".

     Ddeze ideeën kunnen we maar het best rangschikken onder het hoofd wensdromen, net als de al jarenlang gekoesterde hoop dat er wellicht gas of olie in de zeebodem zit in onze territoriale wateren. Het enige wat ze doen is illusies in stand houden. Maar daar schieten we nu eenmaal weinig mee op.

Henk de Beijer, Aruba.